YILLAR SONRA

Üniversite sınavına girdiğim anı çok iyi hatırlıyordum. O zamanlardan belliydi hedefim : Dünyaca tanınan bir şirkete sahip olmak ve bu sıkıcı hayatımı değiştirmek.

Üniversiteye gidişim; akşamları sabah, sabahları akşam edişimin hepsi bu günler içindi.

Yazdığım kodların günden güne uzaması ve işlevleşmesi bu günler içindi.

Üniversiteden yüksek bir ortalama ile mezun oluşum ve bir yazılımımın

Harward'dan kabul görmesi ve benim bunun için Amerika'ya yüksek lisansımı yapmak için taşınmam bu günler içindi.

Geçimimi yaptığım oyunları satarak sağlamam, sosyal medya aracılığıyla şu anki ekibimle tanışmam bu günler içindi.

Yazılımla yetinmeyip yapay zekâ okuyuşum ve yapay zekaya olan ilgimin günden güne artması bu günler içindi.

Peki bu hissettiklerinde neydi?

Bunca şeyden sonra neden hala tatmin olmuş hissetmiyordum. Bir sıkkınlık ve bir bunalmışlık vardı...

 Amerika'da adını dünyaya duyurmaya başladığım bir şirket ve şirkete bağlı onlarca küçük şirketim vardı. İlk başlarda güzel gidiyordu her şey... Hayatım yeni bir maraton hazırlanıyordu ve bu beni mutlu eden en büyük şeydi. Ama yıllar geçtikçe hayatımın sadece bu maratondan ibaret olması canını sıkmaya başladı.

Tam 89 gündür bu sıkkınlığa bir son vermek için sokaklarda boş boş geziyor, gittiğim her mekândan poşetlerce ürün alıyor, burnum kanayınca ya kadar ağırlık kaldırıyor, yeni yapay zekâ kodları yazıyor, aynı evde sohbet ediyor, arkadaşlarımla geziyor, rakip şirketlerle uğraşıyor, ağlayana kadar gülüp, gülene kadar ağlıyor, tırnaklarımla kendimi kesip saçma sapan bir şekilde makyaj yapıyor ve bu şeyleri yaparak hayatıma yeni bir odak noktası arıyordum.

...

Tüm bu düşüncelerden hala kurtulamadığımı anlayarak bulanık aklımla Kendimi dışarı attım ve sendeleyerek koşmaya başladım. Her düşüşümde dizlerim ve avuç içlerim yarılıyordu. Ama acısını hissedemiyorum.

Sahil kenarında koştuğumu anlamam ayağımın taşa takılıp suya düşmemle gerçekleşmişti. Suyun vücudunda yaptığı etki o kadar rahatsız ediciydi ki bağırmaya çalıştım ama sanırım su yutuyordum. Soğuk o kadar çok yakıyordu ki halim kalmamıştı. Sudan çıkartıldığımı ise yüzümde hissettiğim eller sayesinde anlamıştım.

Gözümü açtım!.. Ama ben mavi görmeyi beklerken önümde bir sürü insan kafası vardı. Yavaşça yerden kalktım ve aklımın yerine gelmesini bekledim.

Kendime geldiğimde ayağa kalktım ve taksi bulmak için yola yürümeye başladım. Arkamdan gelen bağırtılar yüzüme buruşturmama ve gözümü kapamama sebep olmuştu. Herkes bir şeyler anlatmaya çalışıyordu. Duymuyordum bile. Sanki aramızda camdan dağlar vardı.

Yürüdüm...Yükselen kornalarla sarsıldım . Yine, yeni, yeniden... Yolun ortasında olduğumu anladım. Bu bocalama bana korna çalanın taksiyi görmemle geçti. Hemen bindim.  Adamın bana bakan anlamsız bakışlarına aldırmadan evimin adresini söyledim.

Yarım saat sonra duydum taksicinin sesini ama söylediklerini anlaman birkaç dakika sonra gerçekleşmişti. Param  olup olmadığıydı sorduğu.

Cümleleri kafamda birleştirdikten sonra ona eve geçince vereceğimi söyledim. Yarım saat sonunda eve varmıştık.

Taksiden indim ve hemen parayı getireceğim söyledim. Eve gitmem, kapıyı açmam, cüzdanımı bulmam, taksiye dönmem 15 dakikamı almıştı. Tabii bu 15 dakika taksicinin sabırsızlıkla bastığı kornalarla süslenmişti.

Eve girdiğimde ilk yaptığım şey üstümde hiçbir şey kalmayana kadar soyunmak oldu. Daha sonra elime Nutella, bıçak ve bilgisayarımı alarak banyoya girdim.

Küveti doldurmaya başladım ve içine gerekli şampuanları attım. Hala başım dönüyordu ama sıcak suyun beni ayıltacağını düşünerek elimdekileri komidine koyup suya girdim.

Elime Nutella ve bıçağı alarak çikolata yemeye başladım. Ama bıçağı elimde tutamadığım için bıçak elime düştü ve elimden akan kan suyu boyamıştı. Ancak kırmızının bu tonu benim hoşuma gitmemişti.

Bıçağı elime alarak kesiği daha da genişlettim. Sonunda istediğim kırmızıya ulaşmıştım. Bunları yaparken çok yorulmuştum belli ki... Gözlerim kararıyordu... Sabah aldığımın etkisi geçmişti galiba.

Uyumadan önce bilgisayarda halletmem gereken bir işim olduğu için uyumamaya çalıştım ama gözlerim artık hiçbir şey görmüyordu.

Kendimi, işimi daha sonra yapacağıma ikna ederek, uykuya bıraktım...

Ve...

ESMANUR AKDAĞ

11 E